Tags archief mozaïek

Groepsvakantie

Ik ben dol op groepsvakanties. En dan vooral op de onderlinge rolverdeling die in elke groep ontstaat, of je nu met acht vrienden in een huis op Ibiza zit, met drie avonturiers rondtrekt door Brazilië of met je familie een weekend een stad bezoekt: in elke groep is op dag één, wat zeg ik, op het vliegveld, de rolverdeling al glashelder.

Zo kent elk gezelschap een Leider die zorgt dat de groep doorloopt of stilstaat, om 7 uur aan het ontbijt zit of om half tien bij de kano’s verzamelt. Met zinnen als “Nee, Eva, we gaan niet naar de Zara, die hebben we in Nederland ook, we gaan nu een kerk bezichtigen”, heeft de Leider een natuurlijk overwicht die door de rest stilzwijgend wordt geaccepteerd. De kudde sjokt door. Op naar die kerk!

Dan is er de Übertoerist, geduchte concurrent voor de leider, want vaak net iets beter voorbereid. De Übertoerist is kaartlezer en cameraman in één, heeft zich van tevoren ingelezen over de Maori’s en de Longnecks en is herkenbaar aan het verfomfaaide stadsplan in de achterzak en de Canon-camera om de nek. Hij zorgt voor groepsfoto’s bij de kerk en leest bij de mozaïekwand enthousiast voor uit de Capitool reisgids: “De Portugezen namen goud en tegels mee van hun verre reizen om thuis de kerken mee te decoreren; deze blauwwitte wandtegels komen uit 1658, wow!”

Van de Volger heeft niemand last, die stemt in met elk plan, evenals de Slenteraar, die volgt ook, zij het in zijn eigen tempo want de Slenteraar wil elke geur, tropische bloem of vrouwtje in lokale klederdracht absorberen en vertraagt zijn pas bij iedere etalage, bakkerij met cupcakes of plaatselijke middenstand met kaartenrek.

De Verzorger is de meest gevoelige van het stel, de kerk kan haar gestolen worden, zolang iedereen zich maar lekker voelt, het eens is met het plan van de dag en de sfeer tiptop gezellig is. Zij vindt het geen probleem om de hele dag de rugtas te dragen met ieders flesje water, sigaretten, zonnebrand, Sultana’s, bananen en een flesje Deet tegen de muggen. Zij is ook degene die doorheeft wanneer anderen honger hebben, behoefte aan een cafeïne-boost of gewoon ordinaire zin in een shotje voor de sfeer, de Verzorger regelt het welverdiende pintje aan het einde van de dag.

Dan rest nog de Stoker, degene die altijd roet in het eten gooit als er nét consensus is bereikt over de dagactiviteit, degene die altijd de zwarte piste af wil als de rest al met één been op de rode staat, degene die toch liever het boottochtje boekt in plaats van de tempel met de grootste boeddha (“Jongens, boeddha’s heb je hier toch overal, hoe die eruitziet als ie 8 meter is, kan ik me wel voorstellen. Maar een turquoise lagune kom ik hier op het droge niet zomaar tegen”), degene die altijd het plan van de leider in de war schopt en de kaartenlezer wijst op een andere mogelijke route.

Wat de groep dan nodig heeft is een Verzorger die verandert in een Verleider en gewapend met Sultana, zoetgevooisde stem en de belofte om op het eerstvolgende terras een biertje te gaan drinken, soepel alle neuzen dezelfde kant op zet. Op naar het terras!

 

Follow the leader

(Deze column werd gepubliceerd door HP/De Tijd)

e

 

getagged , , , , , ,