Over ‘de Tweede Wereldoorlog leeft’ gesproken: meer dan een half miljoen kaarten zijn er al verkocht van Soldaat van Oranje, de musical. De voorstelling is gebaseerd op de bestseller van Erik Hazelhoff Roelfzema en trekt volle zalen. ‘Vijfhonderd’ bleek afgelopen maanden het geluksgetal: eerst was er het nieuws van de 500.000ste bezoeker en gister was de 500ste voorstelling.
Ruim een jaar geleden zag ik de musical voor het eerst, nu mocht ik een tweede keer komen kijken. Met een +1, een nieuwe cast en na afloop de Edwin Evers band met Edwin achter het drumstel: ik had er zin in.
Aan het begin van de voorstelling betrapte ik mezelf erop dat ik zat te vergelijken (Wat is deze “Erik Hazelhoff” klein!) en daarna kwamen de vragen – voor degenen die mij kennen zal dat geen verrassing zijn, ik heb altijd vragen – (Zouden ze voor de nieuwe cast dan al die kostuums hebben moeten vermaken? Was het vorige keer ook zo dat de dirigent van het orkest te zien was op een tv-monitor? Wappert “Anton” daar nou met een echt exemplaar van Mein Kampf of is dit een kwestie van ‘creatief met knippen en plakken’ geweest?). Na een paar scènes kon ik mezelf ervan overtuigen dat die vragen nú niet beantwoord gingen worden en dat ik mezelf en mijn +1 een plezier deed om de vraagwaterval te stoppen en van de show te genieten.
Zo bedacht, zo gedaan. En dat was eigenlijk ook niet moeilijk met zo’n indrukwekkend decor: het publiek is het centrale punt van dit ronde theater, de scènes spelen zich af op allerlei verschillende sets (een studentenhuis, de sociëteit, het Kurhaus, etc.) om het publiek heen en de theaterstoelen zitten op een draaischijf. Tijdens de voorstelling draait het publiek steeds van decor naar decor (Zo voelen Nick & Simon en Angela Groothuizen zich dus!), je vaart mee met Erik op de boot naar Engeland en je ervaart even hoe het is om straaljagerpiloot te zijn. Los van deze special effects beleef je het verhaal, je voelt heel even de angst die er was voor de bezetter en je beseft hoe dapper degenen die zich verzetten zijn geweest. Bij deze staat de musical op de ‘WOII Bucket List’.
“Als wij niets doen, wie dan? Je ziet toch dat dit niet kan? Het is nu aan jou en mij. Onze enige hoop zijn wij.”
